Leasing konsumencki jest coraz bardziej popularnym produktem umożliwiającym finansowanie. Można zatem zdecydować się na analizę leasingu konsumenckiego porównując go do innych form finansowania, takich jak: pożyczka, kredyt wiązany oraz najem.
Leasing konsumencki a pożyczka
Pożyczka jest to forma finansowania podobna do kredytu bankowego, lecz bardziej od niego elastyczna. Pożyczka w przeciwieństwie do kredytu może być oferowana także przez podmioty i instytucje finansowe inne niż banki, w związku z czym jej uzyskanie jest dużo łatwiejsze i nie wymaga wysokiej zdolności kredytowej. Pożyczka, inaczej niż kredyt, nie musi być przeznaczona na konkretny cel. Od leasingu konsumenckiego pożyczkę odróżniają te same elementy, które omówione zostały w odniesieniu do kredytu, tj. zasady nabycia własności, ubezpieczenia przedmiotu umowy, usług dodatkowych, windykacji należności, informacji na temat rzeczywistych kosztów finansowania.W związku z podwyższonym ryzykiem po stronie pożyczkodawcy jest to stosunkowo droga forma finansowania.
Leasing konsumencki a kredyt wiązany
Umowa o kredyt wiązany polega na zaciągnięciu kredytu, z którego jest wyłącznie finansowane nabycie towaru na podstawie innej umowy, a obie te umowy są ze sobą ściśle powiązane. Zgodnie z tymi umowami sprzedawca udziela kredytu konsumentowi na nabycie towaru od tego sprzedawcy, albo nabycie towaru jest finansowane przez kredytodawcę, który współpracuje ze sprzedawcą w związku z przygotowaniem lub zawarciem umowy o kredyt. Najistotniejszą cechą odróżniającą kredyt wiązany od leasingu konsumenckiego jest to, że w przypadku kredytu wiązanego towar jest od razu nabywany na własność kredytobiorcy (nawet jeśli odbywa się to za pośrednictwem kredytodawcy lub z wykorzystaniem jego kontaktów biznesowych), podczas gdy w przypadku leasingu towar jest najpierw nabywany przez finansującego i przez cały okres umowy pozostaje jego własnością, a dopiero potem może być sprzedany korzystającemu. Pozostałe różnice są identyczne jak w zakresie klasycznego kredytu bankowego.
Leasing konsumencki a najem
Najem powinien być postrzegany jako usługa udostępnienia danej rzeczy, która w przeciwieństwie do leasingu konsumenckiego nie zawiera elementu finansowania.W przypadku leasingu łączna kwota uzgodnionych rat leasingowych powinna odpowiadać co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Taki warunek nie występuje w zakresie najmu – umowa najmu rzeczy nie musi zakładać, iż w trakcie jej trwania dojdzie do spłaty wartości początkowej rzeczy. Jednym z częstych, choć nie obowiązkowych, elementów umowy leasingu konsumenckiego jest ustalenie, że po zakończeniu okresu leasingu własność zostanie automatycznie przeniesiona na korzystającego bądź też korzystający będzie miał prawo skorzystać z możliwości zakupu przedmiotu leasingu (opcja wykupu). Powyższe postanowienia są charakterystyczne dla umów leasingu i nie występują przy najmie.
Co do zasady, wynajmujący pozostaje właścicielem rzeczy również po ustaniu stosunku najmu. Istnieją także pewne różnice w zakresie opodatkowania wynajmującego oraz leasingodawcy. Dla wynajmującego kwoty uzyskiwane z tytułu wynajmu będą w każdym przypadku stanowić przychód podatkowy. Natomiast, w przypadku części umów leasingu konsumenckiego firma leasingowa nie będzie traktować otrzymywanych rat leasingowych jako przychodów podatkowych (tzw. leasing finansowy w ujęciu podatkowym). Jednak po stronie konsumenta, jako podmiotu który nie jest uprawniony do obniżenia swoich przychodów podatkowych o koszty leasingu czy najmu, oba rodzaje umów przyniosą te same skutki podatkowe. Na wstępie wskazano jednak, iż w ofercie firm leasingowych, oprócz typowych umów leasingu mogą znaleźć się również umowy najmu, które w ogóle nie będą zakładać możliwości nabycia rzeczy przez konsumenta po zakończeniu takiej umowy. Należy zaznaczyć, iż zupełnie inaczej niż w przypadku umowy leasingu kształtują się obowiązki wynajmującego związane ze stanem i wadami rzeczy. Wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. Tym samym, wszelkie istotne naprawy i remont rzeczy będą odpowiedzialnością wynajmującego, a jedynie drobne nakłady połączone ze zwykłym używaniem rzeczy obciążać będą najemcę. Niemniej jednak, w stosunku do umowy leasingu, umowa najmu wiąże się również z pewnymi niekorzystnymi skutkami. Przede wszystkim, jeśli umowa najmu nie będzie spełniać warunków do uznania jej za umowę leasingu w rozumieniu przepisów podatkowych, korzystający, który chciałby jednak nabyć wynajmowaną rzecz po zakończeniu trwania umowy najmu, musi się liczyć z koniecznością zapłaty ceny rynkowej na rzecz finansującego, gdyż takie ograniczenia kreują właśnie przepisy podatkowe. Stąd też, jeśli tylko korzystający nie jest pewien czy po zakończeniu umowy chciałby nabyć rzecz na własność, czy też zwrócić ją finansującemu, korzystniejszym rozwiązaniem jest wprowadzenie do umowy ceny, po której korzystający będzie uprawniony nabyć rzecz po zakończeniu okresu trwania umowy. Jeśli dana umowa spełni warunki by uznać ja za umowę leasingu w rozumieniu przepisów podatkowych, finansujący będzie uprawniony by sprzedać konsumentowi rzecz po okresie jej używania za cenę odbiegającą od rynkowej, a wiec z uwzględnieniem dokonanej dotychczas spłaty.
Źródło: Ministerstwo Gospodarki
